“Als fervent kampeerder zijn de paalkampeerplekken en het paalkamperen in mijn leven gekomen samen met het leren kennen van mijn vrouw. Daar waar ik mijn kampeer ervaring bij de Scouting heb opgedaan pas ik mijn kennis en ervaring nu toe in het paalkamperen. Naast mijn theoretische interesse van survival technieken is het paalkamperen een mooie gelegenheid om deze theoretische kennis toe te passen. Los van het feit dat je in Nederland geen wild mag schieten of vallen mag zetten is het zogenaamde back to basic principe wel degelijke aanwezig. In een dicht bevolkt land als Nederland ben je nooit ver weg van de bewoonde wereld en zal je nooit in extreme situaties belanden.

Daar waar ik met de kinderen vroeger met de auto naar SVR campings ging, waren die al snel te “burgerlijk” en werden die verruild voor de natuurkampeerplekken van Staatsbosbeheer (SBB). Eenmaal op die campings beland voedde ik mijn kinderen al snel op met het leren omgaan met bijl, mes en vuur maken. Later werd dit uitgebreid met het leren maken van eten op gasvuur en weer later op houtvuur als bleek dat het gas op was. Ik kan me nog een leuke anekdote herinneren dat mijn middelste dochter (Dagmar) ’s ochtends de kaas klef aantrof. En het brood zag er ook niet meer zo fraai uit. Maar ja je moet toch wat dus er moest toch wat gegeten worden. Totdat het kind besloot “nou dan maak ik er wel tosti van op het kampvuur”. En daar ging mevrouw. Bewapend met een aansteker, een rooster en mes. Vreselijk veel werk voor 1 tosti. Maar het lukte haar wel. Driftig de laatste kooltjes van de avond ervoor blazen. Klein hout erop een daarna steeds meer hout. Ik natuurlijk als trots vader op een afstand kijken. Zo verging het alle drie de dochters. 1 voor 1. Bij het bereiken van de leeftijd van 15, 16 jaar. “Pap mag ik de tent mee want ik ga kamperen met vriendinnen” gaf mij het gevoel mijn missie te hebben volbracht. Dus de kinderen groot en ik ontmoet een leuke vrouw. Na 288 dagen verkering zijn we getrouwd en voor de eerste keer in mijn leven een vrouw die meer ervaren is in het kamperen dan ik. Maar ook extremer, innovatiever en flexibeler. Eentje die ik niets kan leren. Een ware openbaring. Introduceerde zij mij het in paalkamperen. Er bleek een nog andere manier van kamperen te zijn.

Nog primitiever. Naast dat wij in een houten cabin van 5 x 6 meter minimalistisch leven in de Drentse bossen van Norg kan je dus ook minimalistisch kamperen. Dit concept moest echt eventjes landen. Nog nooit was ik een vrouw tegengekomen die het voortouw en initiatief nam om te gaan kamperen. Laat staan minimalistisch. Ik niet vies van een uitdaging liet me dit geen twee keer zeggen en stelde voor dit te combineren met mijn andere passie en liefde, het motorrijden. Mijn pas gereviseerde retrobike de Honda XL600RM uit 1987 werd voorzien van off-road banden, nieuwe ketting en tandwielen.
Mijn geliefde reeds uitgevoerd met een geschikte tas van Northface, geschikte slaapzakken en wij ging voor de eerste keer naar de Paalkampeerplek te Zeewolde bij Campanula.

Campanula is een plek waar survival shelters stonden. Kleine a-frame opgetrokken bouwwerkjes met een half planken vloertje. Alhoewel we de tent wel bij ons hadden was het huisje een ware luxe. Naar verluid van een andere vrijkampeerder bleek dat er meerdere van die shelters hadden gestaan maar dat de kampeerplek iets te populair was geworden en dat er bij tijd en wijle wel 20 tenten stonden. Hadden wij geluk dat de shelter nog beschikbaar was. Campanula is in de polder gesitueerd waardoor er niet echt sprake is van een echt bos. Het is eerder wilde begroeiing en struiken. Heel veel sprokkelhout heb je er niet. Voor de shelter staat een vierkant metalen bak waar je kennelijk kampvuur in mag maken. Anders dan de basis regel van het wildkamperen dat je géén open vuur mag maken was dit kennelijk hier wel toegestaan. Dankbaar hebben wij de restanten van de andere shelters (lol) opgebrand. Mijn eerste wildkampeer ervaring was een feit.

Dat smaakte naar meer. Een ander moment gingen we naar een relatief goed bereikbare paalkampeerplek nabij Ommen. Een lang zandpad waarover je de kampeerplek ook per auto kan bereiken. Een leuk bosje zonder enige vorm van voorziening. Dus echt back to basic. Geen kampvuurplek en geen waterpomp. De begroeiing relatief dicht maakt het vrij kamperen iets uitdagender om een plekje voor je tentje te vinden. Maar daar doe je het voor toch. De uitdaging. De dag erop hebben we nog wat in de regio van Ommen wat rond gereden op de motor. Koffie gemaakt langs de kant van de Vecht en een frisse duik voldeed als douche. Heerlijk zo’n vrij leven. Nadat we de tuinen van Krishnamurti hadden bezocht, althans dat wat ervan zichtbaar was zijn we weer huiswaarts gegaan. Het was uiteindelijk een mooi weekend met twee overnachtingen* . Afgelopen weekend was zo niet nog leuker. Het bezoek aan de piramide van Austerlitz. Mijn vrouw fan van Napoleon Bonaparte. Haar man (ondergetekende) zo niet nog aparter voldeed dit weekend als Napoleon. Mijn vrouw moest doorgaan als Josephine (lol) en het denkbeeldige hondje “Fortuné maakte dat wij er een Napoleon weekend van maakten.

De paalkampeerplek vonden wij lastig om te vinden. Het op internet beschreven “Laantje zonder einde” was werkelijk eindeloos. Wij maar zoeken en zoeken. Navigaties en coördinaten. Ik werd een beetje ongeduldig maar daar waar vrouwen bekend staan om hun slechte kaartlees vaardigheden bewees mijn vrouw het tegenovergestelde. Wat heb ik toch een geluk. Een kus maakte mijn knorrigheid weer goed en wij vonden onze zoveelste wildkampeer plek. Een prachtige plek diep in de bossen van de Utrechtse heuvelrug. Twee tentjes reeds aanwezig. Eentje zonder bewoner. En eentje die een indrukwekkend bivak had opgeslagen. Met tarp en al. Al snel kwam de bewoner, die de sterke gelijkenis met Jamiroquai vertoonde, ons vragen om een plastic zak omdat hij de zak met rijst te ver had opengescheurd. En volgens de wet van de wildkampeerders is de ene wildkampeerder een broeder van de andere wildkampeerder bedienden wij hem van het gevraagde. Hij die dit leest herkent zich hierin.

Een mooi bos met dikke Beukebomen. Veel ruimte tussen de bomen bieden voldoende ruimte voor tenten. Vanwege ons late arrivé hebben wij het terrein niet verkend. Pas de volgende dag ontdekten wij de waterpomp en de welkome kampvuurplaats. De pomp is de feitelijke paal alwaar je word geacht in een straal van 10 meter je tent op te slaan. In de praktijk is dit niet mogelijk. Maar een uitgangspunt is gegeven. Ook van deze plek is bekend dat er regelmatig meer tenten staan dan de maximale aantal van 3 tenten. Jamiroquai wist te vermelden dat de boswachter een toffe coulante gast was en zolang je de boel niet vervuild stoort niemand zich aan je. De kampvuurplek heeft een zichtbaar “zelfbouw” karakter. Deze hoort niet bij de Paalkampeerplek. Aangezien het een regenachtig weekend was kon er wel vuur worden gemaakt. Andere kampeerders hadden droog hout meegenomen. Met de Zweedse fakkel kon nat hout worden gedroogd en zo hadden we toch een sfeervolle avond. Ik kon mijn natte voeten en sokken weer eventjes drogen. Al met al een zeer geslaagd weekend. Een weekend met fantasie, cultuur, avontuur en liefde.

Wildkamperen is lang niet voor iedereen weggelegd. Het vereist een bepaalde mindset. Probeer jezelf uit te dagen. Daar waar je bang bent “iets te zijn vergeten” zal je je moeten behelpen met het weinige dat je bij je hebt of dat wat je onderweg “vindt”. Als survival enthousiast ben ik vooral geïnteresseerd in het psychologische aspect ervan. Durf jezelf voor uitdagingen te stellen. Ervaar hoe het is te leven met weinig. Ervaar hoe je bronnen binnenin jezelf kan aanboren als je jezelf voor een situatie ziet staan. Volgens Osho bestaan problemen niet. Ze zijn slechts situaties. Wij hadden een regenachtig weekend. Alles was klef en klam. Vocht onttrekt 25 maal sneller warmte aan je lichaam dan lucht. Ondanks dat was het een geweldig weekend. Veel mensen zeggen mij “nou geef mij maar een beetje luxe” en termen als “mij niet gezien” ontkent in mijn ogen de mooie ervaring. Je leert pas wanneer je buiten je comfortzone treedt. Durf jezelf uit te dagen. Ik sluit mijn betoog en review naar de gedachtegoed van Henry David Thoreau. Hij was bang te sterven is de wetenschap niet het diepste uit “het leven” te hebben gehaald. “live deep en suck out all the marrow of life”. Leef diep en zuig het diepste uit het leven. Ik daag iedereen uit dit ten minste eenmaal te hebben gedaan.