Daar was de dag dan eindelijk. Na wekenlang voorbereiding en aftellen naar de tocht, stapten we in de Land Rover om af te reizen richting de Vogezen in Frankrijk. De eerste dag starten we met z’n drieën: Bas, André en Mathieu. Later zullen Chiem en Chiel aansluiten. Als alles tenminste volgens planning loopt… De weerberichten waren goed, en op de webcam van nabijgelegen skistation was te zien dat er sneeuw op ons lag te wachten. En niet zo’n beetje ook: 60 tot 80 centimeter sneeuw. We hebben de nodige ervaring in de sneeuw en in de bergen. Maar een bergtocht in de sneeuw, dat is een nieuwe uitdaging voor ons!
We hebben een lange tocht voor de boeg. Het is bijna 7 uur rijden richting ons startpunt. Vanuit daar start onze eerste korte etappe richting de eerste berghut. Een lange autorit waarin we dus voldoende tijd hebben om de laatste dingen door te nemen, de kaarten te bestuderen en het actuele weerbericht te raadplegen. Opvallend genoeg was er 60 centimeter sneeuw aangekondigd. De beelden op de eerdergenoemde webcam lieten een wit landschap zien. Maar tot ver in Frankrijk was er nog geen sneeuwvlok te bekennen… daar zit je dan met je sneeuwkleding.
Maar gelukkig. Met nog slechts 30 minuten op de navigatie veranderde het landschap. Een dun laagje sneeuw op de velden en weilanden werd langzaamaan dikker. Uiteindelijk wamen wij aan op ons startpunt. We parkeerden de auto op een veilige plek langs de rijksweg en maakten ons klaar om de sneeuw in te trekken. Tot dusver slechts sneeuw op enkelhoogte. Geen 60 centimeter, maar dat is eigenlijk alleen maar gunstig! De eerste etappe was een korte wandeling, maar pittige klim van bijna 2 km in afstand. We begonnen op 680m hoogte en klommen naar onze eerste hut op 900 meter hoogte.
Al na de eerste 50 geklommen meters kwamen we erachter dat de sneeuw op sommige plekken toch al snel op kniehoogte stond. Iedere stap is zwaar. We zakken weg in de sneeuw en moeten onze knieën ver optillen om de volgende stap te zetten. Bas heeft nog minder geluk. Zijn krukken zakken al snel weg tot aan zijn handen in de sneeuw. Een flinke workout tijdens de klim dus. Voor iedereen met twee benen zijn sneeuwschoenen (rackets) een goede oplossing. Maar met krukken ligt dat ingewikkelder. De korte wandeling op dag 1 hebben we onderschat, dat is duidelijk.
Na bijna 2 uur lopen zien we door de bomen de berghut liggen aan de overkant van het dal. Een fenomenale plek. Hoe lang we nog moeten lopen is op die plek moeilijk in te schatten. We vermoeden toch al snel nog een extra uur. Die inschatting blijkt juist. Na een indrukwekkende sneeuwwandeling in een prachtige natuurlijke en besneeuwde omgeving komen we aan bij de eerste berghut: Chalet Saint-Hubert. Vernoemd naar de beschermheilige van de jagers en boswachters. Vanaf het terras kijken we tevreden uit over de vallei, het uitzicht is bijna onwerkelijk. Wanneer de avond valt loopt de vallei langzaam vol met wolken. Een wolkenzee. Wij gaan naar binnen en steken de houtkachel aan. De temperaturen dalen snel, en wij hebben honger. Gelukkig komen we in deze hut niks tekort! We zetten pannetjes sneeuw op de haard om onze watervoorraad aan te vullen en mee te koken. Aan water geen gebrek deze reis.
Na het eten gooien we nog wat laatste blokken hout op het vuur en kruipen onze slaapzakken in. Het platform net onder het dak biedt precies ruimte voor drie personen. En aangezien warme lucht opstijgt, is het op die plek inmiddels goed warm! Dat belooft een comfortabele nacht te worden.
Dag 2
De nacht was lekker warm en rustig. We staan goed uitgeslapen op en genieten van een simpel maar voedzaam ontbijt met een lekker kopje koffie. Althans, oploskoffie, maar dat smaakt hier best prima! Het uitzicht over het dal is nog steeds geweldig. De opgaande zon schittert op de besneeuwde bergtoppen en kleurt de wolken in het dal. Dit motiveert om snel de spullen te pakken, watervoorraad met gesmolten sneeuw aan te vullen en lekker de bergen in te trekken.
Ook deze dag staat grotendeels in het teken van een klim. Aangezien we op dag 1 langer onderweg waren dan verwacht, houden we er rekening mee dat we onze geplande hut niet gaan halen. Gelukkig hebben we voor iedere dag meerdere uitwijkopties bedacht op de route. We besluiten af te wachten hoe de sneeuwcondities zijn en in welk tempo we kunnen lopen om de hut te bepalen. Het plan is om tijdens de middagpauze te berekenen voor welke hut we gaan. Maar de belangrijkste missie van de dag: Chiem en Chiel treffen om gezamenlijk een hut op te zoeken. Nu maar hopen dat we elkaar weten te vinden…
De start vanaf de hut is bergopwaarts. Net als dag 1 zakken we weer flink weg in de sneeuw. Iedere stap is zwaar en voor Bas extra pittig aangezien zijn krukken nog verder wegzakken. Het oppervlak van zijn krukken is gewoonweg te klein om stabiliteit te vinden. In dit tempo gaan we zelfs de dichtstbijzijnde hut niet halen. We moeten dus improviseren en zoeken naar een oplossing. Die oplossing vinden we in onze basisuitrusting. We offeren twee defensiedrinkflessen op te offeren. Toevallig passen de krukken van Bas perfect in de opening van de flessen. Met wat geïmproviseerde opvulling tussen de opening en de krukken blijft het redelijk goed zitten. Het is niet perfect, maar ons tempo gaat weer omhoog. We maken meters, en kunnen ons schema weer verder aanhouden.
De paden nemen ons mee door prachtige besneeuwde bospaden en open vlaktes. Hier en daar een bevroren bergmeer en valleien met indrukwekkend uitzicht. Op onze route vinden we maar weinig sporen. Wat we vinden is edelhert, ree, vos en misschien zelfs wel lynx! Maar de mensen zijn in dit gebied duidelijk ondervertegenwoordigd in deze tijd van het jaar. Op sommige plekken nemen we even de tijd om van het uitzicht te genieten, een energiereep te eten of water te drinken. Het smeltwater wat van de rotsen afdruipt is zo helder en schoon dat dit een ideale drinkwaterfontein is. Schoner dan dit wordt het niet!
De route die we volgen begint begin van de middag wat te veranderen. De mooie bospaadjes beginnen steeds kleiner te worden. Vanwege de minimale sporen is het vinden van de bestaande route soms niet meer mogelijk. We navigeren volledig op ons GPS- systeem en kunnen de route af en toe bevestigen dankzij markering op bomen. De sneeuw komt inmiddels tot boven onze knieën. Om vooruit te komen en energie te besparen lopen we zoveel mogelijk in elkaars voetstappen. Maar het is zwaar en hard werken. Het tempo is traag. Maar wat is de route fantastisch mooi. Bijna sprookjesachtig mooi.
Het pad kronkelt verder tussen de bomen op een steile helling waaraan we parallel lopen. Zonder sneeuw moet dit een eitje zijn. Maar door de grote hoeveelheid sneeuw is het pad niet te vinden en de ondergrond is onstabiel. Halverwege dit pad beseffen we dat we hier geen misstap kunnen begaan. Wegglijden kan hele vervelende gevolgen hebben, we worden weer gedwongen om het tempo te verlagen. Met de zon op de schuine helling begint de sneeuw echter snel te smelten. We moeten dus serieus uitkijken voor mogelijke lawines op deze plek. We lopen voorzichtig en rustig verder, en stoppen niet onnodig. Op sommige plekken ontkomen we er niet aan om op handen en voeten de helling over te gaan. Maar een omweg is er helaas niet.
Maar uiteraard. Op de plek waar je dit het minst kan gebruiken, laat één van de veldflessen onder de kruk van Bas los en graaft zich diep in de sneeuw in. We willen hier niet stoppen, maar kunnen niet verder zonder die veldfles. We doen onze rugtassen af en zoeken stabiliteit bij een boom. Op handen en voeten graven we de sneeuw weg tot we de veldfles in de sneeuw zien. Die zit inmiddels enorm vast. Na een flinke tijd graven hebben we de veldfles los. We improviseren opnieuw en fixeren de veldfles weer onder de kruk. En weer door…
Wanneer we de helling hebben beklommen en het bos uitlopen komen we aan op een grote open vlakte. De zon straalt ons tegemoet en dat kleine beetje extra warmte is van harte welkom. Deze open vlakte, een bevroren meer, lijkt een eitje te zijn. We besluiten geen extra risico te nemen en lopen aan de buitenrand om het meertje heen. Maar echt makkelijk gaat dit niet. De sneeuw komt op sommige plekken tot ver boven de knieën. Weer geen makkelijk stuk dus…
Na flink ploeteren komen we aan op een verharde weg. Een serieuze weg. Deze staat zelfs op de kaart aangegeven als weg. Bijna onrealistisch na zo’n dag in de sneeuw. We hebben behoorlijk wat tijd verloren en hebben inmiddels gekozen om de dichtstbijzijnde uitwijklocatie als mikpunt in te stellen. We nemen de tijd om contact te leggen met Chiem en Chiel en een ontmoetingspunt af te spreken. We besluiten het hoger gelegen skistation als ontmoetingsplek te kiezen. Dit ligt bovenaan de verharde weg. Vanuit daar is het nog maar een korte afdaling richting de berghut.
Op de besneeuwde bergweg komen we voor het eerst in ruim 24 uur weer mensen tegen. Langlaufers, wandelaars en zelfs sledehonden. Inmiddels begint het te schemeren. We weten dus dat we moeten opschieten als we de berghut nog willen bereiken. We hopen dat Chiem en Chiel de locatie ook op tijd weten te halen. Maar wanneer we het skistation in de verte zien liggen, komen tot onze verbazing Chiem en Chiel in de auto over een andere weg aangereden. De sneeuw bij het skistation blijkt voor hun de eerste sneeuw te zijn van de reis. Wanneer de kofferbak open gaat komen de flessen water en repen chocolade tevoorschijn. Een welkome verrassing na zo’n wandeltocht!
De zon gaat langzaam onder, dus we besluiten de tassen om te hangen en de korte wandeling bergafwaarts richting de berghut te lopen. Het is een steile afdaling door het bos, maar we genieten van de route. Het is prachtig en dankzij bestaande sporen is het pad niet al te zwaar. In het dal aangekomen zien we de grote bakstenen berghut al staan. Een voormalige boerderij, nu opengesteld voor wandelaars. Ook deze hut heeft een geweldig uitzicht over het dal. Ook nu weer loopt het dal langzaam vol met wolken. Door de zon kleuren ze mooi roze/oranje.
We installeren ons in de hut. De hut heeft twee grote kamers met kachels. Eén kamer gebruiken wij om onze slaapmatten uit te rollen, de ander om te eten. De hut is van alle gemakken voorzien. Stoelen, tafels, kachels en zelfs kerstversiering (het was net voor kerst). Mathieu had als kerstliefhebber zelfs kerstlampjes voorzien om de kerstboom helemaal af te maken. En om de avond nog mooier te maken toverde Chiem nog 5 biertjes uit zijn tas. Aangezien zijn wandeltocht wat minder lang was, besloot hij ons daarmee te verrassen. Mooie afsluiter van dag 2!
Dit was deel 2 van de serie ‘Huttentocht in de vogezen’.
Lees deel 1 ‘De voorbereiding’ hier.
Lees deel 3 ‘Dag 2 & 3 hier.
Lees deel 4 ‘Dag 3 & 4 hier.
Waardeer jij dit platform? Krijg je zin om erop uit te trekken bij het lezen van onze outdoorverhalen? Om deze digitale kampeerplaats te blijven voorzien van toffe content zijn wij opzoek naar steun. Doe – net zoals anderen – met ons mee!
Mooi zeg zo in de Vogezen!
We vonden het prachtig!
Beste,
Ik heb de verhalen gelezen van jullie tocht en wat was het prachtig. Ik vroeg me af of jullie een gpx bestand van deze tocht hebben?
Groetjes
Dat hebben wij zeker. Wil je ons hierover mailen: info@wild-kamperen.nl dan sturen we je het bestand op.
Beste! Is het mogelijk om wat meer informatie over jullie tocht te krijgen per mail?