Schotland! Het land waar in ieder geval mijn outdoorhart harder van gaat kloppen. Ruwe wildernissen, uitgestrekte landschappen en een verraderlijk klimaat. Daarnaast trekken deze landschappen, avonturen, de omgang met natuur en de cultuur me sterker dan Scandinavië (wat in mijn ogen soms te hoog binnen deze community de hemel in wordt geprezen). Al een paar jaar wil ik hier naartoe, maar nog nooit van gekomen. Nu was het de kans. En de winterse vooruitzichten waren top!
Nog thuis in Nederland zocht ik op een topografische kaart van de regio waar ik naartoe ging een mooie 2 daagse route. Het is een route door niemandsland buiten de bekende paden met een overnachting in een zogenoemde ‘bothy’, wat afgelegen onbemande bivakken zijn midden in de highlands. Na de bizar mooie busreis van Glasgow naar mijn hostel op het startpunt in Kinlochleven belde ik de Mountain Bothies Association. Ze vertelde me dat er in de bothy nu geen hout beschikbaar is, dat het lastig te bereiken is met de sneeuw en dat ik ervaren en zelfverzekerd moet zijn om de geplande tocht te maken. Ikzelf ben ervaren genoeg naar mijn mening, maar dat is wel een pre. Zonder goede navigatie skills met kompas en kaart raad ik dit dan ook niet aan. Ook in het hostel vertelde ze me dat ik een van de meest afgelegen plekken van de UK op ging zoeken. Voor mij klinkt dit juist als een mooi avontuur!
Voor dag één was het plan om van Kinlochleven te lopen naar Loch Charain. Na een korte mooie tocht door de bossen over een besneeuwd pad besloot ik hogerop te klimmen en via doorsteken op de kaart mijn doel te bereiken. Deze route is een van de mooiste tochten die ik ooit in mijn leven heb gemaakt! Van bovenuit de bergen kijk je tientallen kilometers ver met niks anders dan een groots winterwonderland. Door het berglandschap kruisen gigantische meren (lochs) en verraderlijke moerassen. Hier en daar zie je een paar Edelherten of Schotse Sneeuwhoenen voorbij flitsen. Tot zo ver het oog reikt zie je niks dan wildernis, je bent alleen op deze planeet. Je voelt je op momenten klein en machtig tegelijk als je dit landschap weet te trotseren.
Maar je moet wel de skills hebben. Het winterse sneeuw landschap is zeer verraderlijk. In principe loop je door een groot moeraslandschap waar regenen en sneeuw de baas zijn. Of je nu bovenop een berg loopt of door het dal, overal lopen verborgen geulen water en voor je het weet zak je tot je knieën erin. Het landschap onder de sneeuw moet je leren lezen. Daarnaast is het zwaar, je loopt over dikke heidevegetatie. De ene keer ligt er een dun laagje sneeuw op, de andere keer zak je tot je knieën weg, net waar de wind het brengt. Dermate de dag vordert beginnen je benen aan te voelen als lood. Het eindpunt lijkt dichtbij, maar het is ook extreem ver weg in deze omstandigheden. Goede navigatie skills zoals eerder verteld zijn key. Op ieder moment moet je weten waar je bent op de kaart. Als je niet weet wat een kruismeting is, of als je geen hoogtelijnen kan lezen moet je hier niet aan beginnen. Het weer kan verraderlijk zijn, de mist kan zomaar opdoemen en je zicht blokkeren. Zelf vind ik dit alles juist fantastisch, een groot avontuur!
Eenmaal aangekomen bij het bizar mooie Loch Charain, een klein meer tussen twee bergen in, lag de bothy. Dit is niks meer dan een klein hutje met verschillende slaapruimtes. Op een houten plank leg je een matje en slaapzak neer. Er was een haard, maar geen hout te bekennen. Na een stevige maaltijd met een goede schotse whisky en los te zijn gegaan op mijn meegenomen jazz, deep house en hiphop was het een lange eenzame koude nacht. Ik kon niet wachten om zo vroeg mogelijk in de schemering weer op pad te gaan. Eenmaal vroeg aan de wandel kleurde de lucht voor even fel oranje wat werd geprojecteerd op de witte bergen. Een van de mooiste ochtenden die je kan hebben. Het begin van een nieuwe dag, nieuw avontuur.
Na een aantal uren hiken besloot ik de laatste berg te beklimmen, wat een helse tocht was met een mooie beloning. Eenmaal boven aangekomen kon ik voluit kijken over het uitgestrekte Rannoch Moor (moeras). Door het moeras zag je een trainrails lopen met een eenzaam treinstation midden in niemandsland. Dit station is genaamd Corrour station, bekend van een scène uit het legendarische Trainspotting. Een kwartier lopen daar vandaan ligt mijn eindpunt en het enigste menselijke bouwwerk naast dat station in de omgeving, Hostel Locht Lossian. Gelegen aan een idyllisch loch. Hier had ik ook echt wel zin in, na 2 dagen geen mens gezien te hebben was ik wel toe aan wat sociaal contact.
Eenmaal aangekomen bij het hostel bleek het een simpele schuur te zijn met een oudere lieve dame die de boel runde. Mijn eerste sociaal contact in 2 dagen. Heel aardig en lief vrouwtje die het vuur voor me aangemaakt, maar verder was ik de enige klant. Het was weer een avond alleen in mijn uppie. Het was een mooie avond, maar mijn plan om daar 2 nachten te verblijven heb ik verkort naar 1. Het is daar fantastisch, maar ik was wel toe aan gezelligheid en het werd weekend! Dus de dag daarna pakte ik na een bizar mooie ochtendwandeling de trein naar energieke Edinburgh voor een roerig weekend! En dit vind ik zo prachtig aan Schotland…. Die connectie tussen het prachtige landschap, de geschiedenis en het trotse volk. Hier zijn nog ontelbare avonturen te beleven en gelukkig heb ik nog een heel leven voor me om dit te verwezenlijken. Dit was slechts hoofdstuk 1.
Waardeer jij dit platform? Krijg je zin om erop uit te trekken bij het lezen van onze outdoorverhalen? Om deze digitale kampeerplaats te blijven voorzien van toffe content zijn wij opzoek naar steun. Doe – net zoals anderen – met ons mee!